Στο περιθώριο

Στο περιθώριο νοιώθουμε πιο άνετα. Μοναξιά. Μικρότερος έλεγχος, μεγαλύτερη ελευθερία. Περισσότερος χώρος για την ανάπτυξη του εγωισμού μας. Αλλά και δικαιολογία για τους εαυτούς μας: φταίνει οι άλλοι, οι πολλοί που δεν μας καταλαβαίνουν. Φταίνε αυτοί που θέλουν να τους λέμε μόνο ευχάριστα, να τους κολακεύουμε. Ξέρουμε εμείς, οι άλλοι δεν ξέρουν. Ποιος θα κάτσει να μας ακούσει, όλοι αρκούνται στην επιφανειακή ανάγνωση, στα εύκολα συνθήματα.

Τα λέγαμε αυτά μέσα μας ή και μεταξύ μας όλα αυτά τα χρόνια; Ναι. Κακίζαμε τη νοοτροπία του Έλληνα, το συμφεροντολογισμό του, το ρουσφετολογικό σύστημα που ύψωνε τείχος τεράστιο και αξεπέραστο στις προσπάθειές μας. Μόνο που το τείχος αυτό ήταν κτισμένο και από άλλους, αλλά και από εμάς και, στην πραγματικότητα, μας χώριζε όχι από το εκλογικό σώμα καθ' αυτό, αλλά από την κοινωνία. Η ιδέα που είχαμε για τον εαυτό μας μας κρατούσε στο περιθώριο. Κάπου μας βόλευε. Κάπου διατηρούσαμε ανέπαφη την ιδέα που είχαμε για την ανωτερότητά μας.

Πάντα θέλαμε να βοηθήσουμε την πατρίδα. Πριν την κρίση μπορεί να μιλούσαμε (μόνοι εμείς, φυσικά) για τα επερχόμενα κακά. Αλλά σαν να μη το πιστεύαμε, δεν κάναμε ό,τι μπορούσαμε, για να πείσουμε. Μετά, όταν η κρίση φάνηκε να δικαιώνει τις προβλέψεις μας, νομίσαμε ξαφνικά ότι γίναμε δημοφιλείς. Πιστεύαμε ότι θα μπούμε στη Βουλή, συζητούσαμε ποιο υπουργείο θα πάρουμε (φυσικά θα μας έδιναν τα πιο απαιτητικά: Οικονομικών, Εσωτερικών, Υγείας), ποια μεταρρύθμιση, από αυτές που είχαν συγκλονίσει ως προτάσεις το εκλογικό σώμα, θα εφαρμόζαμε πρώτα. Πιστέψαμε ότι βγήκαμε από το περιθώριο, επειδή ο λαουτζίκος ξύπνησε και άρχισε να μας καταλαβαίνει.

Τα αποτελέσματα των εκλογών μας επανέφεραν στην πραγματικότητα. Περιθώριο ήμασταν, περιθώριο παραμένουμε. Φυσικά δεν φταίγαμε εμείς, υπερτιμήσαμε την ωριμότητα του λαού. Και τη δεύτερη φορά, εκεί όπου μας συνέθλιψε το δίπολο, έφταιγαν οι συνθήκες, όχι εμείς. Οι ήπιες απόψεις μας δεν κατάφεραν να εισχωρήσουν στον πολιτικό διάλογο, εξ αιτίας της πόλωσης.

Και μετά βρεθήκαμε εκεί, όπου ήμασταν από την αρχή: στο περιθώριο. Κάτι πήγαμε να κάνουμε, κάπου να αρχίσουμε ν' ακούμε περισσότερο, να δούμε μήπως τελικά υπάρχουν και άλλοι περιθωριακοί, που μπορούμε να ενωθούμε μαζί τους και να ξεφύγουμε από το περιθώριο, να μπούμε λίγο στο κέντρο. Αλλά ούτε κι αυτό μας άρεσε, θεωρήσαμε ότι έτσι προδίδουμε αρχές και αξίες προαιώνιες. Διαπιστώσαμε ότι το πρόβλημά μας είναι η οργάνωση - αν καταφέρναμε να οργανωθούμε, τότε θα απλώναμε τα δίχτυα μας παντού, θα ήμασταν σε όλο το φάσμα του συστήματος και όχι στο περιθώριο. Το όνειρο αυτό το ζούμε ακόμα. Μήπως ήλθε η ώρα και να τσιμπηθούμε κιόλας;

ΥΓ. Το περιθώριο χαρακτηρίζεται από μεγάλους εγωισμούς. Η χρήση του πληθυντικού μεγαλοπρεπείας σ' αυτό το κείμενο, επομένως, δεν πρέπει να ξενίσει.